Hoe je verhuizing ook kan (educatief toneelstuk)

Aaaand... we're back!

Jawel, ik ben er nog. En ik heb nog een lezeres over, heb ik gemerkt. Een vasthoudende ook, en zo kwam het tot een come back van dit blogje.

Wat is de stand van zaken? Tja. Wat zal ik zeggen. Het is kredietcrisis hè. En dat geldt niet alleen voor de internationale economie, maar ook van de micro-economie van mijn huishouden. Wouter Bos spreekt van problemen met de liquiditeit, en ik knik instemmend. Ik sta in de min, ik krijg herinneringen voor dingen die ik vroeger nooit hoefde te betalen (energie, water, waterschapsheffingen, kabel-tv...), en dan komen ze volgende maand ook nog eens een peperdure droombank door mijn woonkamerraam naar binnen takelen! Dat takelen moet, want behalve een droombank is het ook een erg grote bank. Heerlijk. Mèt boxspring. Dus mocht ik op zondagmiddag tijdens de tien kilometer in Thialff in slaap vallen en pas uren later weer wakker schrikken als de stadionspeaker de prijsuitreiking aankondigt, dan kan ik mij zonder rugpijn uitrekken als een kat. Sterker nog: ik zou me ook nog even kunnen omdraaien, mocht ik daar zin in hebben. Daar zijn zondagmiddagen voor, tenslotte.

Maar goed, dat is vooruitlopen op de zaak. Eerst maar eens beginnen met waar we waren gebleven. De oplevering dus. Het lijkt al zo lang geleden... Maar het staat in mijn geheugen gegrift, beste lezeres, want vlekkeloos is anders.

Ik stel de hoofdrolspelers in deze klucht even aan u voor. Ten eerste is daar de Aannemer. Die had er dus een beetje een potje van gemaakt, heeft u de vorige keer kunnen lezen. Die staat nu op het toneel wat schuldbewust met zijn voeten te schuifelen.
Daarnaast staat de Vloerenboer. Een heel dikke vent met een Amsterdams grote mond en een compagnon met een Amsterdams relativeringsvermogen.
Dan is er nog de Projectontwikkelaar, een dame met een representatief voorkomen en een voorliefde voor vakantie op precies de verkeerde momenten.
Een heel bijzondere bijrol is verder weggelegd voor de Keukenboer. Die woont in Drenthe, en komt elke dag om tien uur met de trein uit zijn dorp om in Meppel keukens te verkopen. Aardige man.
En dan ben ik er nog. Huizenkoopster en wanhopig middelpunt.

Wij, de hoofdrolspelers van deze klucht, gaan u het script geven van een wat ongewone verhuizing, die echter op een vreemde manier ook een ideale verhuizing genoemd kan worden. Ik zou zeggen: ga zitten, neem een dropje tegen het hoesten en laat u meevoeren.

EERSTE BEDRIJF
Een onmisbaar element in het eerste bedrijf is: totale paniek. Bijvoorbeeld omdat de oplevering van het huis wordt uitgesteld, en vlak na de oplevering ook nog blijkt dat de manshoge ramen zo dicht op de betonvloer zitten, dat er geen ruimte meer is voor een houten vloer. Verder is noodzakelijk: een strakke planning, die door deze factoren hopeloos de mist in gaat. In dit geval omdat tussen uitgestelde oplevering en verhuizing precies 8 dagen zitten, waarin geschilderd moet worden en een vloer gelegd. Dat wil zeggen: dat zou het idee zijn, als er niet dat lastige probleempje met die ramen was.

The stage is set, zoals dat heet. Leeft u al met ons mee? We gaan beginnen.

Het is het weekend na de oplevering. Er is zaterdag verwoed geschilderd door vrienden en familie, en op zondag zijn de aanwezigen onze heldin zelf, en haar paps en mams, die met de laatste dingetjes helpen.
De Vloerenboer belt aan. Hij komt langs op deze zonovergoten zondag omdat hij helemaal niks gelooft van het probleem met de ramen en de vloer, en graag van zijn dakterras komt om dit varkentje wel eens even te wassen.
Vloerenboer komt op. Hij gaat zitten met zijn omvangrijke lijf op een zwak klapstoeltje en steekt een sigaret op. Na een lange stilte komt hij tot een conclusie: "Die ramen motten omhoog." En een lang betoog volgt over scharniertjes die een stukje opgetild moeten worden en latjes die op de kozijnen geschroefd moeten worden. Kortom: het ziet er somber uit voor onze heldin.

TWEEDE BEDRIJF

Hierbij is het belangrijkste ingrediënt een ochtendhumeur van de heldin, die daardoor om zeven uur 's ochtends extra chagerijnig bij de Aannemer op de stoep staat, zodat die met gezwinde spoed komt kijken naar het probleem.
De bouwopzichter tuurt en zwijgt. Tenslotte pakt hij zijn mobiele telefoon en vraagt na een korte stilte: "Goedemorgen, met Jan-Willem. Zeg, heb jij voor vandaag nog een schuurmachine beschikbaar?"

In de tweede scene van dit bedrijf ligt het hele appartement erbij als een bedoeïenentent na een zandstorm. Alles, maar dan ook alles, inclusief de ramen, zit onder een dikke laag lichtgrijs stof, zodat de lichtinval met recht uniek genoemd mag worden.
Erger is nog: er zit nu een kuil in de vloer. Dat was niet de bedoeling. We zien onze heldin tragisch ineen zijgen. Een diep medelijden golft door de zaal. Hoe zal dit aflopen?

DERDE BEDRIJF
Na nog twee zandstormen is de vloer egaal en kunnen de planken eindelijk gelegd worden. Dat gaat een week duren omdat er ook nog drie keer ge-olied moet worden. Eén probleem: het is donderdag, en overmorgen is de verhuizing. Wat te doen? Ergens een tijdje logeren gaat nog wel, maar wat doen we met de spullen?
's Nachts in haar bedje in de troosteloze studentenkamer heeft onze heldin een ingeving: de badkamer en de berging hebben geen houten vloer nodig. Daar gaan de spullen opgeslagen worden. Onze heldin droomt zelfs na het inslapen over het bed dat rechtop in de badkamer staat, en besluit de volgende ochtend die droom werkelijkheid te laten worden.

En zo geschiedt het. Die zaterdag staan vijf mensen klaar om alle ingepakte dozen (die al twee weken in de studentenkamer stonden) op het liftje te zetten en in de verhuisbus te zetten. Na een uur blijkt dat alles er al inzit. De meeste grote spullen (bank, luie stoelen) moeten bij het grof vuil, want die passen niet in de berging en worden toch vervangen.
Op naar het nieuwe huis, waar een schoonmaakploeg (pa en ma) zojuist de laatste hand gelegd heeft aan het uitbannen van de bedoeïenensfeer.
Alle spullen worden omhoog gesjouwd, en in de berging gestouwd. Het bed gaat inderdaad naar de badkamer, net als alle kleren die in vuilniszakken zijn gestopt wegens dozentekort. Er is in de badkamer nog net ruimte voor een tafeltje met koffiezetter en plastic bekertjes, straks voor de vloerenleggers.

Alles is in drie uurtjes gepiept, en na deze recordverhuizing hangt er een lacherige sfeer. Alles is verhuisd, en toch zitten wij met z'n allen in een ogenschijnlijk leeg huis op het beton, champagne te drinken (alweer? ja, alweer).
Pas als je de deur van de berging opentrekt, zie je dat hij volstaat met dozen en andere spullen.

VIERDE BEDRIJF
Het is zondagavond. De heldin heeft een week vrij gehad om bij pa en ma te kunnen logeren, en staat nu in een leeg huis, maar wel met een prachtige vloer. Alleen de plinten moeten nog aan de muren, en de laatste laag olie zit er pas een paar uurtjes op, zodat de heldin op kousevoeten door het huis spookt. Alle spullen staan nog steeds in de berging, maar na wat gesleep is er één ding uitgepakt: het bed. Dat staat in het midden van de slaapkamer, zodat op maandag de plinten nog gedaan kunnen worden. Er zijn nog geen gordijnen, maar gelukkig heeft de heldin heel veel patroonpapier, dat dun en lichtdoorlatend is, maar waar je toch niet doorheen kijkt. Het heeft wel iets Japans.

Het is volbracht: de verhuizing is een feit.

EINDE

En waarom is dit nu zo ideaal? Dat lege huis! Zonder rotzooi! Af en toe trek je eens een stuk stellingkast uit je berging om in elkaar te zetten in de woonkamer om er wat spullen in op te kunnen bergen, en als je geen zin hebt, doe je het niet. Meubels staan er niet, en die blijk je ook helemaal niet nodig te hebben. Hetzelfde geldt voor televisie en internet. Elke avond na je werk zit je op een dik kussen in je prachtige erkertje uit het raam te kijken en jezelf de grootste bofkont te vinden van het noordelijk halfrond. En zoniet, dan zit je op je balkon, met een fles wijn en liefst ook nog vrienden, die het met je eens zijn wat dat bofkont betreft.

Ik moet zeggen: zo mooi als mijn huis was die eerste week, zo mooi wordt 'ie nooit meer. Als ik aan de ene kant van mijn woonkamer zat, leek het andere eind wel kilometers weg, zo groot was hij. En elke ochtend ging ik met opzet in mijn blote kont naar de badkamer (mijn eigen badkamer! Voor mij alleen!), gewoon omdat het kon.

O ja, er is ook nog een epiloog. Daarin schittert de keuken door afwezigheid. Op de plek waar de keuken hoort te staan, steken slechts leidingen uit de grond.
Wat is er gebeurd? De Keukenboer ging failliet. (Wederom een golf van ontzetting onder het publiek.) Gelukkig had ik nog niets betaald. (Een collectieve zucht van opluchting)
Dus heb ik mijn keuken ergens anders besteld, en wacht ik nu nog steeds. Inmiddels heb ik een noodkeukentje in elkaar geprutst, die heel lief is, maar ook ontroerend lelijk. Hij kan wel alles, zoals blijkt uit de vele etentjes die ik hier inmiddels heb gehouden. Maar daarover meer, de volgende keer. Aan Sil, mijn enig overgebleven lezeres, beloof ik plechtig dat dat heel snel zal zijn!

(Applaus, doek, koffie in de foyer)

Met dank aan de sponsoren (Rabobank, MasterCard) en de echte helden van dit verhaal: de verhuizers en schilders!